Een heer om port mee te drinken ...

onderweg tot de ontdekking gekomen de hiervoor bestemde vijfenzeventig cent verloren te hebben.

Bestaat er iets vernederenders en smadelijkers dan ten aanzien van mensen die je toch al niet kunt uitstaan, te moeten verklaren een geldsom 'zo maar' kwijt te zijn geraakt? Er komt een onaangenaam rode kleur opzetten die je wilt tegenhouden en die je niettemin brandend op de wangen voelt. Er is een helderziende tante die tot overmaat van ramp op je voorhoofd leest, dat je een jokkebrok bent. Er komen bezwarende donkere verdachtmakingen aandreigen en je denkt in je hulpeloze woede alleen nog spijtig: had ik die vijfenzeventig cent maar wérkelijk gehouden en er het paasei voor gekocht, waar twee kuikentjes de kop uitsteken...

Maar je weet dat je tegen de gevolgen van je onoplettendheid niet opgewassen zult zijn en dat het voorlopig het beste is de visite op haar theebanket te laten wachten...

En welk decor past beter bij een verbitterd gemoed, dan een lage, grijzige hemel en bolle zeildoeken tenten waar de wind langs rammelt? En kan een veertienjarige ziel lang verbitterd blijven bij kleurige bonte lappen en barbaars glimmende snuisterijen, bij lokkende, verrukkelijke tierlantijnen en oliebolachtige geuren?

Stel je tevreden met zoute krakelingetjes, tantes en omes, - stook m'n ouders een beetje tegen me op en houdt lofprijzingen op jullie eigen brave kindertjes, die steeds stipt op tijd terug zijn - zonder theebanket zullen jullie het moeten doen en voorlopig kom ik niet opdagen om voor jullie plezier een kleur te krijgen...

En zo maak ik kennis met de oom. De oom, waarvan men soms angstig het vermoeden fluisterde, dat ik hem 'naslachtte'. Maar hoe kan ik, nietig schepsel met angsten en slechte cijfers, met nachtmerries en huilbuien een man 'naslachten', die in een openstaand rood baaien hemd wind en regen trotseert, staande voor zijn tent met scheepsbeschuiten, hondehalsbanden en tijgerschelpen; een man die