Een heer om port mee te drinken ...

Contact

Het bezoek van familieleden vond ik meestal uit den boze. Wel zelden bezat - zo geloofde ik - een kind zulke onuitstaanbare ooms en tantes, nichten en neven. Tantes die meewarig zeiden, dat je er 'pips' uitzag, terwijl haar kinderen zulke lekkere bolle gezichtjes hadden. Ooms met gluiperige strikvragen naar onbekende wegen, die zekere A, B en C op bepaalde tijden konden afleggen. Neven en nichten, die met twaalf jaar in dezelfde klas zaten als jijzelf met veertien en getrouwelijk elke bok die je schoot, overbriefden. Nee, laat ik over deze familieleden niet verder uitweiden — hun zelfgenoegzame middelmatigheid is te vervelend.

Maar met een werkelijk plezierige oom die ik toevallig over de markt dwalend ontdekt had (hij was zorgvuldig verdonkeremaand door de nette familie), bestond geen contact, zoals het keurig genoemd werd; een woord, dat bij mij echter de zonderlinge voorstelling verwekte dat deftige, vermogende familieleden met elkaar een verbintenis hadden aangegaan, om mislukte, van geld en goederen ontdane, buiten te sluiten. Met veertien jaar maakt men nog niet het nodige onderscheid tussen het gevoelig-ideële, dat een contact teweeg kan brengen, en de prozaïsche zakelijkheid, waar een contract nu eenmaal nooit vrij van is.

De outsider-oom leerde ik op een regenachtige, grauwe dag kennen. Het naargeestige weer paste goed bij m'n sombere stemming, die voortsproot uit het verlies van vijfenzeventig cent. Niet dat deze geweldige som mijn eigendom geweest zou zijn - hoe had ik ooit drie weken achter elkaar een kwartje kunnen opsparen! Doch enige van de onprettige familieleden waren op visite en mij was opdracht gegeven theebanket te halen. En plotseling was ik