Een heer om port mee te drinken ...

ik honderdacht fouten gemaakt - en een brief voor vader zal er morgen zijn — niet eens dienstmeisje kan ik worden...'

En moeder veegt met haar zakdoek, die lekker ruikt, de tranen van het kleine gezicht: 'Huil niet meer, ik zal met de directeur en met vader spreken. Kom nu maar met me mee de stad in!'

De vriendelijke, gezellige stad, de vele winkels en eindelijk de lunchroom, waar nog onder het snikken door een reuzengebakje wordt gegeten. Heerlijk is het leven. De lichten gaan overal op. De juffrouwen met de witte schortjes zijn opgewekt en brengen zulke verrukkelijke dingen af en aan. 'Moeder, zou ik misschien zo'n juffrouw kunnen worden - dan hoef je geen zorg meer voor me te hebben../

De moeder denkt na hoe het in orde te maken met de directeur en, wat erger is, met vader. Want ook zij vreest soms zijn koele, harde blik. Hoe teer is de kleine nog, peinst ze verder, en reeds heeft ze drukkende zorgen — en morgen zal het leven verder gaan, voor haar en voor mij. Ze ziet de smalle schoudertjes naast zich waar algebra en Duitse grammatica een te zware last voor schijnen te zijn.

Het kind eet bedachtzaam het grote, zalige taartje op. Een laatste traan valt op het blauwe schrift neer, waarop met kinderhand stijf-mooi geschreven staat: 'Duits'...

Moeder, waar ben je nu - waarom haal je me niet meer uit de duistere portiek van zorgen en angst? Heus, Duitse grammatica heb ik langzamerhand zowat geleerd — ik zal denkelijk geen honderdacht fouten meer maken in een thema. Maar aldoor, altijd zijn er weer dingen die ik niet begrijpen kan. Moeder, waarom ben je zo ver — waarom vat je niet als vroeger eenvoudig mijn hand en leidt me naar licht en zorgeloosheid, wanneer ik in duistere portieken sta te wachten?