Een heer om port mee te drinken ...

chiël en tante Dit uit Oud-Beijerland. Maalstroom, zeg ik. Want terwijl m'n ondernemende familie bergen beklom en zonsondergangen bewonderde, kreeg ik voor het eerst van mijn leven revues en operettes te zien, was het bezoeken van bioscopen en melksalons aan de orde van de dag. Gerrit, onze oude knecht met z/n hoge zijden pet, scheen plotseling een verborgen schat ontdekt te hebben: onuitputtelijk leek zijn massieve knipbeurs. Volgens hem was het een schande voor een klein stukkie ijs een kind zó zwaar te straffen. Da verklaarde door de gillende dame ('spekvar-ken' zei ze) voor vijfentwintig gulden plezier gehad te hebben, een bewijs dat onze gedienstige tien jaar eerder voor humoristische invallen vatbaar was dan mijn familie. En op 'n middag, we waren juist op Gerrits kamertje uitgebreid aan het 'lunzen' zoals Da het noemde, en Gerrits grammofoontje verhoogde nog die gastronomische geneugten met het wijsje: 'Freut euch des Lebens, solang noch das Lämpchen glüht' — op die gedenkwaardige middag werd er gebeld en deden oom Ezechiël en tante Dit uit Oud-Beijerland hun intrede.

Wanneer ze, zoals ze daar binnenkwamen, tien jaar later met de bewuste Charlie op het witte doek verschenen waren, zouden ze een waardig gezelschap voor hem geweest zijn en zou mijn familie met zulke beroemde verwanten stellig gepronkt hebben in plaats van ze te verloochenen zoals ze nu deed met het onwerkelijke motief: men kan zich niet op straat met hen vertonen.

Voor mij waren een ietwat in de lucht zwevend, met een paradijs veer versierd hoedje en een driedubbele ketting van bloedkoralen geen reden om het gezelschap van een dame die met deze attributen opgesmukt was, te mijden. Integendeel, ik hield wel van dergelijke kleurige afwisselingen der kledij. Het liet me totaal onverschillig of oudoom Ezechiël een ringvormig baardje droeg, dat nochtans niet van een snor vergezeld was. En dat de snit van oudtante Dits kostuum evenals de geklede jas van haar echt-