Een heer om port mee te drinken ...

gurkjes waar de goede vrouw erg op gesteld scheen, werd voor de gulzigheid van de altijd katterige echtgenoot in de diepten van de piano verborgen. Jarenlang leefde ik door deze ongewone behandeling van het augurkenglaasje in de veronderstelling dat deze sierlijke zure vruchten, die trouwens bij ons thuis nooit op tafel verschenen, een kostbare lekkernij waren. En nu kwam ik ook te weten waarom de 'jonkheer' zich met huiswerk belastte: hij hoopte door deze huiselijke bezigheden zekere geheimzinnigheden op het spoor te komen waarvan hij zijn familie verdacht.

Al deze buitenissigheden die tussen het rare, ondoorgrondelijke glimlachje van Jolantes vader en het verstopte augurkjespotje in dit gezin in rijke schakering aanwezig waren, hielden mij meer bezig dan de dingen, waarop ouders en opvoeders mijn aandacht trachtten te vestigen. Maar wat deze zonderlinge neigingen aangaat, mag ik mij heden wel met de intussen opgedane ondervinding geruststellen, dat reeds sinds bijbelse tijden kinderen steeds dat doen wat ze niet mogen en immers juist naar het verbode-ne verlangen.

Hadden ze toen bij me thuis ook dit inzicht bezeten, dan was me zeker veel schande en verdriet bespaard gebleven - hadden ze maar niet zo veel gevraagd en verboden...

Tot in de puntjes moesten ze alles weten: hoe het 'diner' geweest was, wat voor soort mensen Jolantes ouders waren, hoe het er bij hen uitzag. Daar ik nu vrezen moest dat een mededeling over de reële feiten ten huize van de 'jonkheer' mij de strengste verwijten en verbodsbepalingen voor verdere omgang met mijn bewonderde Jolante moesten bezorgen, schreef ik de rijkdommen die ik wel eens bij andere kinderen had gezien, kwistig Jo en haar familie toe. De pa veranderde in een opgewekte meneer die door met prachtige stem voorgedragen liederen het gezelschap alleraangenaamst wist bezig te houden, terwijl de kinderen hun muzikale vader op verschillende instrumenten begeleidden. Zo'n vrolijk familietafereel had ik eens op een