Een heer om port mee te drinken ...

aangeschoten echtgenoot in deze fantasieën helemaal niet meer bestond. Voor zichzelf had ze ook een wens: een met paradijsvogelveren versierde hoed; vol geestdrift placht ze uit te roepen: 'Ik zie me hem al op hebben!'

Jolante luisterde dromerig glimlachend naar deze luchtige voorspellingen. Ze leek dan bijzonder mooi met haar zeer lichte, glanzende ogen en honingkleurig haar. Maar niet alleen deze schoonheid bewonderde ik - het was vooral de nonchalante onbekommerdheid waarmee ze vervelende en alledaagse dingen opnam. Het kon haar niets schelen dat de schoolkinderen haar met de dronken stiefvader voor de gek hielden; het liet haar volkomen koud of ze in de klas vooruitkwam, hoewel ze de oudste was van allen; en voor de vele verwijten en minder talrijke loftuitingen die haar van de kant der leraren te beurt vielen, had ze het zelfde onverschillige schouderophalen. Met een eigenaardig wiegende gang liep ze naast me en sprak met zangerige, hoge stem: 'Het kan me alles niet bommen, ik vind dat allemaal gezeur. Kom mee naar huis eten en van later vertellen.'

Die verleiding miste nooit haar uitwerking op me. Vluchtig werd thuis iets van een uitnodiging om bij Jo te 'dineren' verteld en voor men nog iets naders kon vragen, was ik al weer de deur uit.

Het 'diner' bestond meestal hoofdzakelijk uit gebakken aardappelen met bieten of uien. De broer Henri at altijd op zijn eigen kamertje en de rare pa lag ergens te snurken. Ik geloof nooit lekkerder gebakken aardappelen gegeten te hebben: vooral het feit dat ze met olie bereid waren, vond ik een bijzonder fijne nuance, terwijl de samenstelling met uien me zeer hartig leek. Voor de zuinigheid brandde slechts een schemerlampje; in dit halfdonker werd fluisterend over het ronkende familiehoofd gesproken. Ik kreeg merkwaardige dingen te horen: zo moest de arme moeder al de jeugdportretjes van haar zoon in het onderste deel van een oude piano bewaren - de stiefvader wilde ze niet zien en dreigde ze te verscheuren. Ook een potje fijne au-