Een heer om port mee te drinken ...

ogen zeer grappige heerschap van geboorte jonkheer te zijn, hetgeen ik reusachtig interessant vond, vooral in verband met de omstandigheid dat de heer des huizes het wijnreizigersvak uitoefende. Een vuurrode neus en een hikkerige manier van spreken maakten mij toen duidelijk welke gevaren aan dit beroep verbonden zijn. Later pas ontdekte ik minder aantrekkelijke eigenschappen bij deze pa, maar nam hem ook verder-zoals Jolante te zeggen placht-op de koop toe; want dat moesten zij en haar moeder reeds jaren. Het familiehoofd tiranniseerde immers het hele gezin, in het bijzonder de tere zoon des huizes.

Deze Henri maakte op mijn kinderlijke onnozelheid de indruk van een prins - zulke edele handen en zulke droefgeestige grijze ogen kon alleen een prins hebben, dacht ik. En ik dweepte zeer met deze ogen, die een uitdrukking hadden of ze steeds ingespannen iets verwachtten, dat oneindig ver was. Men sprak zelfs in het bijzijn van deze zachte jongeling zeer gewoon erover dat hij het niet lang meer zou maken en het, afgezien van de kosten, voor een sanatorium te laat was. Met ernstige onbewogenheid hoorde Jo-lantes broer telkens dit mij diep schokkende oordeel aan. Daarna echter stond hij meestal op, tikte mij even op mijn hoofd en zei vriendelijk: 'Nou - dag, kleintje - ik verdwijn maar weer...'

Bij deze gelegenheden hield ik mijn hoofd heel stil, want ik vond het uitermate plechtig en eervol zo vertrouwelijk behandeld te worden door iemand die 'het niet lang meer maken zou'. Soms snikte de moeder even wanneer haar jongen op deze manier stil de kamer uitging, veegde echter snel haar tranen af onder de strenge blik van de 'jonkheer'.

Die moeder was mij bijna even lief als Jolante; zodra ze niet aan haar arme zieke zoon dacht, kwam een verbluffende levenslust in haar op. Ze kon in de avontuurlijkste toekomstbeelden zwelgen, verbeeldingen waarin ze haar dochter Jolante door rijkdom en eer overstelpt en de zielige Henri door een wonder genezen zag, terwijl de altijd ietwat