Een heer om port mee te drinken ...

Leugens

De vriendschap met Jolante bezorgde mij veel moeilijkheden.

Hoe gemakkelijk zou het voor mij geweest zijn wanneer ik een deftiger vriendin had gekozen - een van die altijd in de puntjes geklede kinderen. Want mijn familie zag het natuurlijk liever dat ik nette omgang had en in huizen verkeerde waar glimmende parketvloeren, talrijke dienstboden en topzware meubelen een zeker cachet aan gaven. Maar ik vond parketvloeren hoogstens geschikt om als glijbaan te dienen; en dat was verboden. En de vervelende spelletjes in die welgestelde milieus, waarbij de ouders gewild kinderlijk meededen, maakten me slechts verlegen. Mijn verlegenheid liet me dan brutaal worden, zodat ik van top tot teen werd opgenomen en een waar kruisverhoor had te doorstaan: 'Wat doet je pa? Mag je thuis ook zo brutaal zijn?' En dergelijke gewetensvragen meer. Ik beantwoordde deze onkiese nieuwsgierigheid meestal door een nog branieachtiger optreden en liep dan vanzelf de deur uit: zo bleef me een onvrijwillig afscheid met smaad en schande bespaard.

Hoe anders voelde ik me bij Jolante. De inrichting der kleine kamers getuigde daar van zorgeloze onverschilligheid. Op de vloer (geen parket) lagen in plaats van dikke tapijten wat uitgerafelde matten en van kopjes en borden hoorden geen twee exemplaren bij elkaar. Dienstboden waren niet aanwezig. Het niet zeer secure huiswerk deed een ietwat zonderlinge stiefvader, die zijn allesbehalve mannelijk lot met een nooit verdwijnende glimlach droeg. Mijn mensenkennis was nog niet voldoende om dit eeuwige rare gegrinnik te doorgronden. Eens, terwijl hij met een tamelijk haarloze stoffer bezig was, vertelde mij dit in mijn