Een heer om port mee te drinken ...

schoonheid. En op een dag moest een der onzen aan de gele koorts sterven - onder stralende zonneschijn, onder strakke, eeuwig blauwe lucht.

De anderen voelden zich eerst weer veilig toen ze de grijze, zware wolken van het kleine noordelijke land weerzagen—dit eenvoudige landschap van velden, weiden en duinen gaf zekerheid. De sobere gedemptheid der tinten was zo weldoende voor ogen, die op de jacht door een wereld van felle bontheid vermoeid werden. De noordelijke lente deed langzaam knoppen tot bloesems uitbotten en elke dag talmde het licht van een milde zon langer. En dan de zomerdagen. Stil stond het vee in de weiden en het hooi stroomde een reine, welriekende lucht uit... Maar wanneer men 's avonds rustig een boek wilde lezen of in stille overpeinzing zich de dingen herinneren, waarvan de minder schone kant bijna reeds vergeten was, verschenen op kleine veranda's luidruchtige families die 'gezellig deden' en door pianospel of grammofoongetoeter elke gedachte aan rust onmogelijk maakten.

En de onrustig geworden geest verlangde weer nieuwe indrukken. Dus nog met de herinnering aan korenvelden en groene weiden werd men te Parijs in het gewoel der vrolijk promenerende menigte opgenomen. Op een der brede boulevards boden kooien met kleine bontgekleurde vogels een aardig schouwspel voor het kinderlijk opgetogen publiek. Ze waren zo goed gedresseerd, die miniatuur-beestjes, dat ze vertrouwelijk op het staafje van de vogel-koopman vlogen. En de sierlijke midinettes met de fel rood geschminkte monden juichten en zochten in haar tas of ze geld genoeg hadden om zo'n gevederd kameraadje mee te kunnen nemen. Maar dan keken de vrolijke gezichtjes ernstig en werd na rijpelijk overleg het geld beter besteed gevonden voor een kaars in de Madeleine-de kerk met de edele zuilen, die ver open staat naar de rumoerige boulevard en waarbinnen bij de zachte schijn der kaarsen vredige stilte en voornaamheid heerst. Nog beter