Een heer om port mee te drinken ...

hun dames dansten de charleston tot vroeg in de ochtend, zodat men geen oog dicht kon doen. De vriendelijke gastheer van toenmaals was nog net in de leeftijd geweest, om ver van zijn kleine wijnberg en de geurende linden in de oorlog een droef einde te vinden.

Welk een zeldzame bekoring ging er uit van die Zuid-amerikaanse stad. De lucht was er zo strak als gespannen zijde en sprookjespaleizen leken de huizen met hun grote terrassen. Het mooiste echter bleef toch de markt met zijn rumoerig leven, de drukke markt waar mensen van alle landen, elke kleur en taal krioelden. En is iets lokkender dan onder een eeuwig blauwe hemel met altijd stralende zon te mogen zwerven? Men liep door de merkwaardig warrelige straten, zag in diep donkere fluwelige ogen en volgde met verrukking de soepele bewegingen van slanke, bruine lichamen. Dat sommige van die lichamen ternauwernood bedekt waren, deed er niets toe; de bezitters ervan toonden immers lachend hun prachtige witte tanden en in de warmte hoeft men niet veel aan te hebben. Alleen, het was jammer dat men zich haasten moest om naar het in de haven wachtende schip terug te keren. Men zag nu alles slechts vluchtig en verwachtte nog zo veel... Maar op een reis waar het schip averij kreeg, bood zich meer gelegenheid de lokkende, in zeldzame pracht glanzende stad te leren kennen. De hemel was als steeds diepblauw en de zon laaide in felle hitte. Op de thans uitgebreide tochten door de sprookj esstad merkte men echter dat er bedelaars in erbarmelijke ellende bijna vervuilden. Hun wonden werden door niemand verzorgd; hoe ze leefden, hoe ze stierven, niemand scheen zich erom te bekommeren. En een eigenaardige lucht bespeurde men nu tussen de welriekende van bloemen en vruchten. Een lucht die angst bezorgde, angst, die men zichzelf niet wilde toegeven. Allengs echter hielp het niets meer zichzelf te bedriegen. Men wist het: de eigenaardige lucht kwam uit de moerassen, de koortsmoerassen, de duivelse toegift van al die paradijsachtige