Een heer om port mee te drinken ...

klimmerskostuum naast haar zat. En nog meer steeg hij in haar achting, toen hij met nonchalant gebaar de ventende Turk riep en voor zijn liefste één van die roze paarlenket-tingen kocht.

Nu kon die lange, correcte Engelsman niet achterblijven. Zijn kleine vriendin keek ook zo hunkerend naar die roze glinsterende kraaltjes. Het was een smal meisje met blauwzwart haar. De vorm van de eigen wenkbrauwen scheen niet naar haar smaak geweest te zijn - ze had ze tenminste weggeschoren en een paar nieuwe getekend, in kloeke boog van de neuswortel tot aan het uiterste einde der slapen vloeiende. Om dit pikante detail goed te laten uitkomen, had ze het ietwat sjofele hoedje ver naar achteren gerukt. En terwijl men de werkelijk zeldzaam echte tint van haar vleeskleurige kousen bewonderde, kwam men langzaam tot de ontdekking dat geen kousen aanwezig waren, maar de slanke, goed gevormde benen, zoals moeder natuur ze geschapen had, in felgekleurde schoentjes staken. Trouwens het najaar is zacht in Parijs en kousen zijn duur - dit kleine Galicische meisje kon er best buiten. En haar Engelse aanbidder scheen haar zonder beenbedekking nog aantrekkelijker te vinden. De roze kralen die hij haar schonk, pasten goed bij de fel schitterende ogen en die blote benen. Weer in Old England's society teruggekeerd, zou hij zich met weemoedige vreugde het sierlijke gebaar kunnen herinneren waarmee zijn liefste op die nog warme Parijse herfstdag de glanzende ketting om de gebruinde hals hing...

Voor dat Deense, eenvoudige meisje echter was een andere tooi geschikter geweest. Wat een zacht, prettig gezicht had ze-het asblonde haar, glad naar achteren gekamd, deed de kinderlijke uitdrukking van de grote grijze ogen en het stompe wipneusje nog meer tot uiting komen. En grappig staken de vele zomersproeten tegen het blanke gezichtje af. De scheefogige smalle Japanner, die goed bevriend met haar scheen te zijn, nam met precieus gebaar