Een heer om port mee te drinken ...

Buiten druppelde een suf regentje en een reeds herfstachtige kou was de kamer binnengeslopen. Nadat de vriend uit Amerika mijn ietwat karig maal buitengewone eer bewezen had, gingen we thee drinken; een beetje lauwe thee, want ik moest onder het bereiden ervan m'n best doen om de eigenaardige taal te volgen die de praatgrage bezoeker bezigde. Hij was namelijk zijn moedertaal niet meer machtig na de paar jaren sinds zijn vertrek en het Hollands dat hij sprak, klonk ongeveer alsof een vlijtige New Yorker een cursus 'Dutch for everyman' had gevolgd.

Ik heb nog niet verteld dat mijn rijk geworden vriend zonder voorbereidende inlichtingen een zwaarmoedige, doch natuurlijk ook welgestelde Schot meebracht; een reus met een pruilend babygezicht en een conversatie die ik trots alle moeite niet begreep - Schots, binnensmonds gesproken, lijkt immers op zacht snurken. Dit reuzenkind at ook mee, waardoor ik me na de maaltijd enigszins hongerig voelde. Eerlijk gezegd had ik verwacht, dat de gast van overthere een kleinigheid voor me zou meebrengen; zo'n klein geschenk waarvan het in Holland spreekwoordelijk heet dat de vriendschap erdoor onderhouden wordt. In plaats daarvan sleepte hij nu dit onaangenaam bonkige schepsel mee, waartegen hij zeer onderdanig deed wijl het - zoals hij fluisterend mededeelde - uit 'zeer goede familie' stamde.

Overigens sprak hij van dollars, geld verdienen en business. Londen was hem tegengevallen - een veel minder bedrijvige plaats dan New York; Parijs waar hij zich indertijd zo op z'n gemak gevoeld had, insgelijks; en Amsterdam-o, Aemsterdaem... Hij kon reeds geen Engelse en geradbraakte Hollandse woorden meer vinden om uit te drukken hoe ellendig jammerlijk het hier in vergelijking met de Nieuwe Wereld was. Hij verklaarde voor een behoorlijk hotel naar Den Haag te moeten reizen - Amsterdam bood volgens zijn mening voor hem en z'n voorname Schotse vriend geen geschikt onderdak. 'Wij baden ons in