Een heer om port mee te drinken ...

New York elke dag, you know/ was een verdere ontboezeming van hem. Ik voelde me door alle business-verhalen en opschepperijen te moe en onverschillig om te antwoorden: 'Wij ook...'

Wanneer ik nu volkomen eerlijk en zonder conventie geweest was, had ik daarbij moeten voegen: 'Je bevalt me niet meer, verdwijn alsjeblieft, en neem je deftige reuzenbaby mee!' In plaats daarvan liet ik hem doorgaan met z'n opsomming van dollargetallen en Amerikaanse superpres-taties.

Wanneer ik dan naast volkomen openhartigheid en ongegeneerdheid een beetje van zijn Amerikaanse brutaliteit (die hij als onmisbaar zijnde zeer prees) bezeten had, zou ik de deur ver open gezet hebben met de mededeling dat de trap direct naar de straat en verder naar het station en het uitstekende Haagse hotel voerde. Om daarna overal in huis licht te maken...

Ergens in een kast heb ik nog een stoffige fles oude wijn. Die had er dan aan moeten geloven. En de pot met zilverige en roze bloemen op tafel gezet. Een spits groen glas vol schenken met het fluweelrode vocht en de geur eerst inademen en voorts een fantastisch gesprek met drie bandeloze, wilde Chinezen, een onconventioneel groepje uit gekleurd papier, waarop gouden en zilveren spikkels flikkeren. Ze voeren een duivelachtige dans op onder leiding van een paarszwarte demon. Ze zijn van geweldige vleugels en puntige lansen voorzien, en de prinses die er natuurlijk ook bij is, draagt een stralenvormige kroon met rode edelstenen versierd. Smalle, tengere Chinezen-vin-gertjes knutselden dit kunstwerk van crêpepapier, een beetje wol en hout, en Oosterse fantasie wist een levend sprookje eruit te toveren.

Maar mijn Amerikaanse vriend zat er nog — zijn vingers hebben brede toppen, waar ik deze ragfijne fabelwezens niet aan zou toe ver trouw en. De fles oude wijn moest voorlopig een poosje in de kast blijven. Doch het spitse, diep