Een heer om port mee te drinken ...

Bezoek

De meeste mensen zijn toch eigenlijk wel teleurstellingen, vooral de geslaagden die met beide benen stevig en zeker in het leven staan. Het gaat hun zo goed, zij weten zo precies hoe men het aanleggen moet om wat te bereiken en voor de achtergebleven mislukkelingen hebben ze slechts een minachtend, meedogenloos schouderophalen.

Mijn vriend in Amerika heb ik als een prettige en bescheiden jongen in m'n herinnering, uit de tijd dat hij nog zo'n beetje voor de kost moest scharrelen. Vijf of zes jaren geleden was dat; toen bezat hij een lenig figuur en tamelijk veel donker haar. Hij sprak over plezierige en belangrijke dingen en werd verrukt door een reisje naar Parijs. Hij hield van de kleine tintelingen die het leven voor hen heeft, die eenvoudig van gemoed en zonder veel eisen zijn.

En nu zat hij weer hier in m'n kamer. Hoewel hij Amerika als een staalbad voorstelde, waar men jong en als nieuw geboren uit opduikt, viel het me op dat hij veel van z'n vroegere elasticiteit had ingeboet. Wat in z'n gelaat aan gevuldheid ontbrak, scheen driedubbel in z'n lomp geworden gestalte terecht te zijn gekomen. Haar bezat hij feitelijk niet meer; niettegenstaande moest een uitstekend kapper pogingen gedaan hebben om boven op z'n hoofd een soort van toupet samen te stellen uit de weinige nog donkere haren, terwijl de reeds grijs gewordene aan slapen en achterhoofd weggeschoren waren; hetgeen hem op een beroemde clown deed lijken. Maar reeds meerdere malen heeft men mij erop gewezen dat ik me te veel aan uiterlijke dingen stoor. Niettemin wil ik toch nog even de aandacht vestigen op zijn té elegant en solide lijkend pak, zijn té goed gekozen das en het té liefelijke zijden doekje, waarvan de punten schalks uit z'n borstzak keken.