Een heer om port mee te drinken ...

tuiltje viooltjes ontevreden aan. Ze had tenminste toch nog een beetje vriendelijk naar de borrels kunnen kijken, haar 'brood' om het zo te noemen.

Maar tot onze verlichting was de ontevreden vrouw er op een goede dag vandoor met een 'vent'. De waard vertelde ons met tranen in de ogen, dat de vent altijd met hem had gebiljart; een feit waar we vaag getuige van waren geweest. Want al hadden vent, ontevreden vrouw en walrusachtige waard de looping the loop uitgevoerd, we zouden er niet op gelet hebben. Nu had de 'vent' het dikke mens geschaakt en we probeerden ons op een geforceerde manier te verwonderen: er zijn immers zulke vreemde voorkeuren onder de mensen; laatst vroeg iemand per huwelijksadvertentie 'een corpulente vrouw'. Daarna boden we de waard ook borrels aan en hij ons en ten slotte werd alles heel opgewekt.

Eigenlijk behoort men nu in de herfst over iets anders te vertellen: - de heide met erica in bloei, die dan ook paars is en verrukkelijk bitter en zoet tegelijk geurt in de milde herfstzon. Maar daar wordt al zo veel over geschreven en daarom praat ik maar over dat sinds lang verdwenen kroegje, café 'het Zonnetje' genaamd. Is er ergens ter wereld een land waar men dit hemellichaam lief vertederd het zonnetje noemt?

Na het dikke mens kwam er een snoezige buffetjuffrouw met een schalks lachje en zo deed de dikke waard een goede ruil - ze kwam als inwonend. Ze bracht uit zichzelf het glas voor viooltjes en andere bloemen van het seizoen en gelukkig ook de borrels meestal, die dan veel krachtiger smaak hadden. De loensende kelner was dan achterin bezig bij de hazard en met zakmesjes spelende lui.

En wanneer nu eens de tijd komt voor het huilen, hoop ik dat er een 'Zonnetje' schijnt. Ik zal niets dan de blauwe ogen van mijn 'vrijer' zien, zoals de buffetjuffrouw hem gemeenzaam noemde, en de schele kelner en de glaasjes en vooral dat ene glas waarin we die eerste keer toen wat water vroegen voor de bosviooltjes.