Een heer om port mee te drinken ...

Misschien is er binnen in je hersens of je hart of je ziel iets kapot — daartegenover zijn er herinneringen en gedachten die niet kapot te maken zijn.

Er is een herinnering aan een louche kroegje, waar iedereen in mocht die betalen kon, en zelfs wel eens iemand die niet betalen kon en die zijn borrel 'op de lat' kreeg. Het klinkt prozaïsch, men moest nu over margrieten en wuivend riet iets vertellen en de verschillende schakeringen die hemel en water kunnen hebben.

In het kroegje werd 'achterin' gevochten, ik geloof zelfs met zakmesjes, maar voorin zaten wij - jij en ik. Je had zo'n tuiltje bosviooltjes meegebracht en de kelner die dronken was, keek ons aan of we malende waren omdat we voor het tuiltje een glas water vroegen. Wij kregen zelf ook glazen, gevuld met oude jenever en we konden er beiden geweldig goed tegen (er was toen nergens rantsoenering) — we zeiden niet veel, soms keken we even of de bosviooltjes nog paars en in goede orde waren met die geur die bijna een nuance van geur is, want ze kwamen oorspronkelijk (althans in mijn fantasie) uit het bos waar het 't donkerst is. Maar het tuiltje wilde ook nog wel geuren op de ruw houten tafel van een inbrekerskroegje. Bosviooltjes zijn zacht en willen alles wel, alleen niet verdorsten.

Ik herinner me die kelner nog erg goed - hij was jong en keek op een niet onaardige manier loens; van dronkenschap of van nature weet ik tot op heden niet. Het blad borrels bracht hij op meesterlijke manier een beetje onzeker, zigzag en toch zonder het kostbare vocht te morsen, van de een naar de ander. Ik had het vermoeden dat hij eerst van elke borrel zelf een beetje geproefd had, want hij verrekende zich steeds in zijn nadeel.

De waard was natuurlijk dik en bezat een boosaardige, eveneens dikke eega met een lijf waar nergens een deuk inzat, ongeveer zoals bij vetgemeste varkens. Het was geen aardige vrouw en ze keek ons en de borrels en vooral het