Een heer om port mee te drinken ...

het bekende manuaal naar hun botte voorhoofden gemaakt hadden, verdwenen ze, terwijl ik nog vaag hoorde dat bij ontstentenis van de centen me een 'pak op m'n donder' werd beloofd.

De kunsthandelaar Smeedijzer was een blik op mijn onverzorgd kapsel tot en met mijn gelapte schoenen voldoende om zijn eens zo beleefde, om niet te zeggen kruiperige houding te veranderen in de nonchalante minachting waarmee hij een doodarme kunstschilder ontvangen zou hebben.

Toen ik de koekoek bij hem kocht was hij - een kleine gezette zakenman - in staat geweest tot lyrische ontboezemingen, die ik nooit achter hem gezocht zou hebben. Zijn kleine grelle oogjes had hij naar zijn rijk gebeeldhouwde plafond van het oude patriciërshuis dat hij bewoonde, opgeslagen. Heel de schoonheid en de cultuur van het oude Azië had hij opgeroepen op dat ogenblik om me te bezweren voor zó weinig geld een zó belangrijk kunstwerk aan te kopen. Thans geen spoor meer van de natuurlyriek waarmee hij eens de prent aan mij verkocht had.

Hoe voorzichtig had hij destijds de houtsnede tussen duim en wijsvinger vastgehouden. Thans nam hij met een achteloos gebaar de prent van mij aan, begaf zich ermee naar het raam, hield de houtsnede omgekeerd tegen het licht en mompelde na nog enkele koel-onderzoekende blikken op voor- en achterkant geworpen te hebben: 'Slecht gerestaureerd scheurtje, derde kwaliteit, late druk. Zeker geen Smeedijzer-kwaliteit, dat is Koekebakker-rommel.' Ter verduidelijking diene dat de Galerie Koekebakker tot de meer pretentieuze kunsthandels behoorde en de ergste concurrent van de heer Alfred Smeedijzer was. De etalage van de Galerie Koekebakker was uiterst decent en bescheiden, bij voorbeeld een postzegel-grote ets van Bresdin met veel Delfts blauw, familie verte en rosé en oude schilderijen en prenten.

Toen ik dag en datum noemde waarop ik de koekoek