Een heer om port mee te drinken ...

had gekocht (een mijlpaal in mijn leven) zei hij kortaf: 'Vijf.' Met 'vijf' was ik niet geholpen. Ik vergeleek het armzalige zorglijke gezicht van het timmermannetje met het suffisante van Smeedijzer. Hoe dan ook, de timmerman moest betaald worden en dus zei ik: 'Tien.' 'Zeven-vijftig, om u een plezier te doen.' Zonder enig antwoord greep ik met een driftig gebaar naar de houtsnede en verliet voorgoed de rijke interieurs van de heer Smeedijzer.

Bijna opgewekt, althans geresigneerd en op alles voorbereid, wandelde ik naar huis. De Japanse houtsnede 'Koekoek in de regen' had ik nog niet verkocht. Een zware zomerse regenbui, een roepende koekoek-de schoonheid van de elementen, je hoort de regen ruisen, de zon wacht reeds achter de zware regenwolken, de koekoek roept, roept, maant: koekoek-koekoek, vergeet het, wat kan het je schelen, die kleine mensjes, de zonnestralen breken al door - ik ga toch op de veranda, er staat een kastanjeboom in volle bloei. Volle bloei — het korte leven, ars longa, vita brevis.

Thuis lagen er tien zilveren guldens op tafel.

Rijke gelukkige mensen hebben altijd geluk, waarin ze dan toch nog grootmoedig mij lieten delen. De familie bezat een huishoudster die met een bankbediende verloofd was. De familie had op haar manier nog een soort fantasie, vooral wanneer het geldelijke belangen betrof. Een imaginair kind zou het tientje in zijn onwetendheid verscheurd hebben, omdat zo'n kind geen verschil kent tussen een prentje en een bankbiljet. Die bankbediende had van de snippers tien hele guldens gemaakt.

En als ik opnieuw de huisbel hoor klinken, hol ik de trap af en geef ze zonder iets te zeggen de verbaasde timmerman die er bijna ongelovig naar kijkt. Zijn stemming is nu volkomen omgeslagen, hij bedankt me alsof hij een cadeautje had gekregen, mompelt onduidelijke verontschuldigingen over de beroerde tijden. Als hij weggaat, geeft hij me zelfs een kameraadschappelijke hand.