Een heer om port mee te drinken ...

geen sprake was - was zo'n tientje niet alleen een goudgerande waarde, maar ook heilig. En heilige dingen mag men niet profaan versnipperen.

De volgende dag was ik zo onverschillig dat de zon, de slecht gerepareerde veranda, de vernederingen van de tim-mermansfamilie en die van mijn 'beste vrienden' me koud lieten.

Een luide nadrukkelijke bel (een echte schuldeisersbel) wekte me uit mijn lethargie. Van de straat hoorde ik flauw het gejoel van de uitslovers met de rekening en buurtaan-hang erachter. Uitdagend en brutaler dan ooit stonden mijn schuldeisers op de stoep. Ze hadden hun voeten al een eind in de gang tussen de deur gezet met de begeleidende uitroep: 'Nou gane me niet meer weg van je deur — eerst onse cente.'

Ik wierp een wanhopige blik naar de vrijwel lege kamerwanden, waar enkel nog de donkere plekken aan de vroegere schilderijen herinnerden, of er wellicht nog iets verkoopbaars was overgebleven.

Toen viel m'n oog op een Japanse houtsnede: een kleine, smalle houtsnede. Enkel wat zwaar donkergroen zomer-loof, een ruisende zomerregen, en een voorbijvliegende koekoek (die je hóórt roepen). Een verrukkelijk lied van een midzomerdagstemming, zoals enkel een Aziaat die met haast niets kan oproepen.

Moe en lusteloos, met de houtsnede in mijn hand, zei ik: 'Dat geld hebben jullie over een uur. Ik heb hier vijftig gulden voor betaald, maar ik zal het verkopen.' Het drietal, niet alleen met hun voeten maar met hun hele lijfelijkheid reeds bij mijn kamerdeur, begon het kunstwerk en mij te honen.

'Voor een plaatje met een finkie erop faaftig piek, als het faaf sente kost, is het nog veuls te veul. Geif ons maar een zure haring.'

'Jullie krijgen het geld,' beloofde ik toonloos. Nadat zij