Een heer om port mee te drinken ...

zen te vangen. Voor mij was die zwarte kat met het witte befje een oase van vriendelijkheid, warmte en zachtheid.

Ik heb veel poesen gekend. Ze bezaten alle een charme die ik zelden bij mensen aangetroffen heb. Maar nooit zal ik het zachte tevreden spinnen vergeten, ik wilde bijna zeggen het enige menselijke in die rijke omgeving.

De verwijten werden heviger. Ze deden alsof ik een oplicht ster was, stel je voor 'geld', heilig geld te vragen. Alle moeilijkheden wilden ze met me delen, maar geld - een tientje - dat toen nog de waarde van het goudstuk had... Ik zette het katje behoedzaam op de grond - maar dat was ook het enig behoedzame dat me nog mogelijk was. Het woord 'barst' bleef nog binnen mijn lippen.

Op de een of andere manier werd me toch een bankbiljet in de hand gedrukt alsof ik een met lepra bedekte vieze bedelaar was - met afgewend gelaat drukte iemand me dat weke vodje in mijn hand om van me af te zijn. Het woord 'barst' was overbodig, want ik had het heilige tientje in snippers gescheurd. Ze lagen verstrooid op het dikke ta-pijt.

De moderne psychiaters zouden het een verkeerde com-plexreactie (of iets dergelijks) genoemd hebben, of de enkele begrijpende van dit geleerde gilde: een situatie die ik nog niet in staat was geweest te verwerken.

Men begrijpe goed - blik pilchards, roggebrood, schuld, vijanden met onbetaalde rekeningen, slecht gekleed, vermoeid en koppige trots.

Ik had deemoedig na al het gezeur moeten bedanken, het tientje nemen en een beetje afstand van mezelf, de familie en de kletsgrage straat. Die afstand heb ik nu na een mensenleeftijd wel gekregen. Wanneer je beide oorlogen, de heer Hitler en de hongerwinter plus gele ster overleefd hebt, krijgt men wel afstand op den duur. Wat is nu een armzalig tientje nog. Maar in die 'gelukkige' tijd, toen er van menselijke vervolging en sadistische misdrijven nog