Een heer om port mee te drinken ...

ponnetje was, zonder bloemen of andere goedkope be-hangselpatronen. In deze tijd zou het voor een 'basic' jurk doorgegaan zijn.

Eerst moest de 'basic' plus hek van die veranda betaald worden, koste wat het kost..

Toen de middenstandsstemmen een week later tot een gebrul ontaardden en de hele straat geamuseerd-welwillend naar de nijvere familie keek, een gratis voorstelling waarvan het applaus in de gelaten van de keurige buren weerspiegeld werd, besloot ik toch na vele vergeefse pogingen naar de allerrijkste familie te gaan die ik kende; die mensen hadden altijd beweerd mijn beste vrienden te zijn en mij zelfs uitgenodigd bij eventuele moeilijkheden terstond hen op te zoeken.

Toen ik binnenkwam, vond ik de ontvangst al enigszins koel. Ze zaten zo goed verzorgd en geassureerd tussen het binnenhuiskunst-meubilair. Ze bezaten alles wat een mens op dit ondermaanse maar hebben kan - het nieuwste model Amerikaanse auto, een super-krijsdoos-radio, een huisbar, lelijk geslepen maar duur glaswerk, vette tapijten met monstermotieven, die zo verzorgd werden, alsof ze bestemd waren om in die tapijten na hun overlijden gewikkeld te worden evenals weleer de farao's in kostbare lijnwaden.

Toen ik dat tientje te leen vroeg, af te betalen in termijnen, verstarde het glaswerk, de glinsterende kroon met lusters, het tapijt, de farao's - ik bedoel die familie.

Het werd doodstil en een sfeer van kille vijandschap kwam als een oorlogstank op me af.

Ik heb een halfuur naar een litanie van verwijten geluisterd; het werd een soort nachtmerrie.

Alleen hun poes was lief en kwam op mijn schoot zitten. Ik verwonderde me nog dat ze er een poes op na hielden, maar die was denkelijk aangeschaft om denkbeeldige mui-