Een heer om port mee te drinken ...

Koekoek in de regen

Wanneer de veranda niet gerepareerd zou worden, hadden we kans als we op een zonnige dag argeloos van het uitzicht op een klein Amsterdams stadstuintje genoten, onze nekken te breken. We waren dan direct dood geweest en zonder 'geldzorgen'.

Maar we wilden nog een beetje meedoen aan dit verrukkelijke, wrede en barbaarse leven. Eén oorlog achter de rug en een volgende op komst. Maar wie zonder risico's leeft, kan in een rusthuis voor ouden van dagen gaan of desnoods een tam kantoorbaantje dat maar heel weinig centjes opbrengt, aannemen.

Het was de tijd van de vorige economische crisis die aan de vorige oorlog voorafging - toen onze brave oosterburen een lied brulden dat tot inhoud had, het kleine huisje van hun oma te verzuipen en de tweede hypotheek 'noch dazu'. Ook wij waren aan de tweede hypotheek toe en die kapotte veranda dan.

Er kwam een mannetje, waaraan alles miezerig, hangerig en oneindig aftands was. Een timmerman moet iets hoekigs en droogs hebben, beslissende voorstellen doen waar niet aan te tornen valt en er volkomen helder uitzien. Dat mannetje had tranende oogjes, een klaagstem en een vuil slobberpak. Voor vijftien gulden zou hij een paar 'plankies' tussen het verandahek timmeren. Ik begreep niet hoe je rot hout met vers hout verbindt, maar ik liet het aan hem over: de man was toch vakman.

Hij had voor die vier 'plankies' ongeveer twee weken nodig en het resultaat was toch zo, dat ik nog steeds aan een toekomstige hersenschudding dacht. Die plankies schenen ergens uit een ander crepeerhuis vandaan gehaald. Toen de rekening kwam, gaf ik vast vijf gulden omdat ik