Een heer om port mee te drinken ...

Ik was langzamerhand in de melige toestand van prikkelbare verveling gekomen - een vermoeide, eerloze toestand, waarvan de hoofdgedachte is: van alles af willen zijn, onttrekken, zoals de huisgenoten het al eerder genoemd hadden. En ik besloot de meubels zonder enig geldelijk voordeel gelijkelijk te verdelen, - een besluit dus waarmee alleen de reeds aangehaalde, geestige verslaggever van politierechterzaakjes gediend kon zijn...

Toen kwam de nicht- met een kruier, een bankbiljet van honderd gulden en de verkleinwoordjes, die ik vroeger zo onprettig aan haar vond. 'Dag, mensjes/ zei ze tegen ons. Ik geloof niet dat mijn ongeestige nicht een bijzondere bedoeling met dit woord mensjes had. Maar mij trof het als een fel-bittere spot, - jullie ruziemakende mensjes, jij kunstenaartje en werkvrouwtje en jij mensje zonder prestige, mensje, dat iedereen voor twintig gulden meubels belooft (tot geluk ook aan deze arrogante nicht), mensje waar andere mensjes alles mee durven uithalen, mensjes, wanneer worden jullie eindelijk eens mens!

Sterker dan al mijn goedgemeende, hoewel enigszins vage beloften is de uitwerking van een tastbare kruier en een bankbiljet van honderd gulden, af gezien van een nicht, die tegen een antraciet-kabouter zegt: 'Mannetje, wissel jij dit biljetje eens ergens in de buurt - en een kwartje voor jou, baasje.' Het anders ontzettend brutale baasje holt gedwee weg en de werkvrouw maakt ijverig schijnbewegingen met een bezem, hoewel ze vergeten heeft de hoed af te zetten. Maar dit is ook niet meer nodig - nicht heeft toch reeds alles gezien, zonder een spier te vertrekken. Zo heeft nicht mij trouwens al eens eerder verrast — o, hoe lang schijnt dat geleden! Toen was het een troepje straatkinderen dat ik in huis had gehaald bij afwezigheid van mijn ouders. Ze waren me ook de baas en pasten mijn kleren en hoeden. En nicht groette liefjes: 'Dag, kindertjes/ zoals ze daarnet: 'Dag, mensjes/ zei,— zonder een spier te vertrekken.