Een heer om port mee te drinken ...

En tot nog toe woonde ze toch heus wel heel knusjes en tevreden, deze werkvrouw, met dessertvorkjes en schemerlamp en het door haar jongens gemaakte knarsende radiootje. Doch mijn oude hoed uit Italiaans stro met de afhangende linten kleedt haar bepaald ongunstig - zo'n hoed die reeds lang uit de mode is, maar aldoor bewaard wordt om eens weer in plaatsen met gezegende namen tot zijn recht te komen. Niet waar? - daar worden immers nog deze fantastische Florentijnse hoofddeksels gedragen?

Het verwenste stelletje meubels, dat ik iedereen voor twintig gulden beloofd schijn te hebben, is inmiddels tot een soort belegerde vesting geworden. De beeldhouwer heeft voor alle zekerheid beslag op de tafel gelegd door er eenvoudig bovenop te gaan zitten - in 'n zwarte sweater van mij, die ik eigenlijk niet van plan was weg te doen. De werkvrouw heeft in een der stoelen plaats genomen — breedbeens en met de joyeuse hoed op: 'Dat gun je me nou niet, hè, rooie armoedzaaier, (waarom verwijten de armen elkander steeds hun armoede?) ik as de mefrou van een fijn pensioen met nette commesaals en een eiken stel met gobelien?' De beeldhouwer antwoordt niets anders meer dan: 'Ja, dame/ en 'Pardon, dame/ en ziet er in mijn zwarte sweater uit als een antraciet-kabouter uit een luxe-kolenhandel.

Mijn huisgenoten verwijten mij vaak bij andere hinderlijke eigenschappen mijn gebrek aan prestige. Nooit is mij dit gemis zelf duidelijker gebleken dan op deze kille en illusieloze januarinamiddag in het leeggehaalde huis met de balorige meubelpretendenten.

Eigenlijk ging ik ze een beetje onuitstaanbaar vinden, deze eerzuchtige werkvrouw en de kunstenaar met burger-mansaspiraties. Ik wilde naar Joseph Conrad en zijn gezegende namen terug - en de aanblik van de romantische hoed op het hoofd van de werkvrouw begon me te irriteren, om van de nog werkelijk in fonkelnieuwe staat verkerende sweater maar te zwijgen.