Een heer om port mee te drinken ...

schillende kleur, Reine de France-taart geheten. Ik kon zien dat zij precies zo zou smaken als zij eruitzag — ik had extra mijn koffer met de klok op de met bruine en rode herfstblaren bedekte stoep gezet. Altijd zullen herfstblaren bruin en rood zijn, daar kunnen de fantasie-begaafden zich tenminste aan houden in hun jaarlijkse natuur-éloges. Ik had het een tijdlang moeten doen met artikeltjes van een goedkoop kruideniersconcern - vandaar denkelijk mijn bijna pathologische belangstelling voor de Reine de France. Ik hoopte dat die banketbakker nog open zou zijn wanneer ik van Schoonzicht terug zou komen.

Toen ik de netjes opgeharkte tuin van dat buiten binnenstapte met mijn zware koffer, had ik het gevoel van een werkeloze kantoorbediende, die met postpapier en zeep leurt in een afgedragen demi-saison. Wanneer ik ooit weer schijfjes genoeg heb, zal ik zulke ongelukkigen altijd goed bedenken. De familie op Schoonzicht had schijfjes genoeg, de goede tijd van de tabak meegemaakt en daarna alles opgespaard en behouden. Ze keken op een laan uit daar, een laan met ook huizen als Schoonzicht en opgeharkte tuinen. Ze keken als in een spiegel in die laan, wanneer ze naar de overkant keken. Binnen was alles bruin en de haard brandde juist even te weinig om het aangenaam warm te maken. Ik werd vreemd ontvangen, half als familie en half als déclassée - maar ze waren toch heel vriendelijk. Ze keken me bekommerd aan met hun rechtschapen familiege-zichten en ik kreeg thee. Het koekje dat me erbij werd aangeboden, was van het zelfde grote, doch uiterst goedkope kruideniersconcern waar ik met zulk een tegenzin de enigszins droge versnaperingen van betrekken moest. Om de hoek van de laan was de taart Reine de France te krijgen. De thee was bruinig warm water, doch de Schoon-zicht-familie dronk ze blijmoedig tevreden met kleine voorzichtige teugjes. Ze deden alles voorzichtig: voorzichtig de kamer verwarmen (de haard was aan het uitgaan, maar het was zacht weer, vonden ze), voorzichtig geld op-