Een heer om port mee te drinken ...

antiquair. Daar wilde hij haar desnoods voor nemen. Het scheelt vijfentachtig gulden, of men bij een antiquair iets kopen wil of te verkopen heeft.

Men leert veel wanneer men geen schijfjes en getallenpapiertjes meer heeft. Men leert de verschillende maskers kennen die de mensen bij zich dragen - ergens in hun jaszakken, geloof ik. Iedereen schijnt een smoezelig zakje te hebben waar hij zijn gelegenheidsmaskers in bewaart. Men leert ook de Umwertung aller Werte op het gebied van antieke voorwerpen kennen - men leert veel - grote genade, wat leert men veel! Als kleine wraak zei ik losweg: 'Hard-looper aan de overkant heeft dat Wedgwoodservies verkocht voor negenhonderd.' De antiquair Hirsch werd bleker dan het zuiverste Wedgwood en verklaarde met slordige stem dat het Wedgwood van Hardlooper zo vals als een kat was en hij, Hirsch, een echt al voor driehonderd gaf. Daarna scheen hij zich gereed te maken direct bij Hardlooper 'aan te gaan', na nog geïnformeerd te hebben welke idioot het gekocht had en of hij het reeds in huis had. 'Iemand in het Charleston Hotel, een Australiër,' antwoordde ik met die grote zekerheid die alleen een pertinente leugen geven kan. Misschien ging hij nu eerst nog naar het Charleston Hotel. Het kon een middag van leuke misverstanden worden, en Hirsch en Hardlooper hadden wat om handen in deze slappe tijden.

Ik vond dat ik de klok maar voor winkelprijs zou wegdoen, net als Hirsch. Ik werd een kleine Hirsch; zo ver kan het met iemand komen.

In het dorp waren uitstekende banketbakkerswinkels, gaslantaarns en herfst. Ik zou iets weemoedigs en literairs over de herfst kunnen zeggen, maar daar moeten jaarlijks vele met fantasie begaafde, ingenieuze mensen iets nieuws over schrijven, elk jaar weer-bij elke nieuwe herfst. Ik wil geen concurrent zijn, waar het leven toch al zo moeilijk is in de crisis; en eigenlijk trof me in een der confiseur-eta-lages een taart. Het was een taart met vier etages van ver-