Een heer om port mee te drinken ...

placht te schrijven.

'Het ene heette "Brandhout"/ telde ze aan haar afgewerkte vingers af (het moest 'wrakhout' zijn) en zo kwam ik langzamerhand tot de ontdekking dat de dienstbode met een mijnheer van een uitgeverij getelefoneerd had. Ik herinnerde mij haar zo iets opgedragen te hebben op telefoon-gebied, alvorens ik met iemand die plotseling leren banden om een erwtensoepkleurig kostuum droeg en vuurwapens in de buurt van zijn maag de stad was ingegaan. Wie houdt het eigenlijk nog in zijn huis uit met de vertrouwde dingen die in lange jaren en met uiterste zorgvuldigheid zijn uitgezocht - dingen van schoonheid, patina van eeuwen en iets dat niet onder woorden te brengen is.

'Zoiets behoor je eigenlijk weg te brengen/ raadt 'men' me aan; de 'men' die zestig pakken thee koopt en vijftig flessen slaolie. Wat doet het er eigenlijk nog toe om al dat uitgezóchte tedere en verfijnde weg te brengen? (De thee, de slaolie en de grutten bedoel ik niet.)

Wanneer dat andere, waar men bij terugkeerde na ergens in schemerlicht gedronken, gefluisterd en geglimlacht te hebben, weggebracht behoort te worden, moeten de man met het erwtensoepkleurig pak en de vuurwapens en ikzelf immers al lang ergens weg en opgeborgen zijn? En hoe en waar misschien?

Eigenlijk zou ik graag nog een beetje willen leven en die man met de leren dingen aan ook, hoewel ik niet naar zulk een overdreven leeftijd verlang als hij. Maar toch nog wel een jaar of tien wil ik erbij zijn, bij de lallende onzin en de bitterheid, zoetheid en heetheid van het leven, bij aardige en rare mensen, bij de man die anders een gewoon burgerpak draagt, met een lage prijs en de maat op een kaartje. En een kleine, rossige, zachte poes had ik nog een tijdje willen hebben, zo een met een scheef kopje en grote viool-tjesogen.

Het pak van de man met de prijs en de maat erop gedrukt, zou zonder leren riemen en vuurwapenen zijn en de