Een heer om port mee te drinken ...

dom-grappige zin van die dienstbode een verrukkelijke werkelijkheid: drinken, drinken bij schemerlicht; nog heerlijker en werkelijker en ook nog verdroomder dan het ooit in mijn herinnering geweest is, misschien.

De dienstbode die ik nu eindelijk heb, zo maar ineens, zonder veel moeite ervoor te doen, raadt me een andere titel aan. Maar die titel is er en de heer van de uitgeverij schijnt de onmogelijkheid ervan ingezien te hebben het 'Dinner by candle-light' aan haar eenvoudige hersens per telefoon over te brengen. Wat hij ervan gemaakt heeft, is werkelijk iets heel bijzonders voor zo iemand.

De dienstbode vindt de interpretatie van die heer niet goed - ze denkt dat ik het zelf bedacht heb. 'Zoudt u er geen ander opschriffie van kunnen maken?' vraagt ze weifelend. Ze is zo heel jong niet meer - eigenlijk is ze het nooit geweest en haar man is bij de werkverschaffing en haar ziekelijke kinderen onder de hoede van familie — dus zij kent de ernst des levens.

'De mensen zouwe zich allicht eraan kunnen ergeren en een verkeerd idee van u krijgen/ vervolgt ze, 'zo'n mens drinkt maar in de maneschijn met God weet wie - en wij hebben het moeilijk met steenkolen, die nou komen' (ze spreekt erover alsof het lastig groeiende bloemen zijn) 'en peterleum en zo'n beetje eten op de bon — die andere kenne uw immers niet, die kunnen er God weet wat van denken. En de mannen van ons soort worden niet beter van 't drinken, ze komen kwaad en knorrig bij de vrouw terug.'

Ineens denk ik niet meer aan de bommen en de andere verschrikkingen waar we mee bedreigd worden, maar aan zoele avonden die in schemer overgingen — ja, we dronken soms bij schemerlicht.

En toen ging die dienstbode of werkster precies zoals ze nu weggaat, in een oude sjofele regenmantel met een grote boodschappentas en het vuile schort van die dag naar haar huis, haar werkeloze man en zwakke, huilende kinderen