Brieven uit Jeruzalem

langs, over de wijde velden naar het kruisklooster, waar een molen groot en eenzaam bouwt. Het is de weg, dien ik des avonds zoo dikwijls wandel met mijn vriend Adil Effendi. Ik probeer te zien in een Arabisch karakter. En ik zie: duisternis en rozen. Nu is het land stil en geheimzinnig in het licht van de tiendaagsche maan. De wind. En ik alleen. Neen, ik ben niet bang. Dit was altijd voor ons volk een blijde avond. De Hoogepriester ontving zijne vrienden. De jongens en de meisjes hielden buiten gastmalen. Vele verlovingen kwamen dien avond tot stand.

En naar de post. Kranten uit Amsterdam. Hoe ver en vreemd: den avond van den Grooten Verzoendag te Jeruzalem. En een briefkaart. Getikt en niet ge-teekend. Maar ik zie toch, dat zij afkomstig is van eene lezeres, die mij eens een heel mooien brief over significa zond. Ik moet (zonder onderteekening) een spreuk negen dagen aan een bekende zenden. Dan zal ik op den negenden dag een geluk hebben. Doe ik het niet, dan geen geluk. En ziet, ik heb het niet gedaan. Nu wacht ik maar gelaten het ongeluk af. Gisteren was het er bijna, toen het paard Jimmy ongeduldig werd. Is er vroeger in het „Handelsblad” al niet eens tegen deze kaarten geprotesteerd?

VII.

En, vraagt ge mij misschien, zijn al uw dagen van Nieuwjaar tot na den Grooten Verzoendag dan heilige dagen geweest? O, vrienden, natuurlijk zijn in dit Land ook de verleidingen. Er is het zoete specerijenstraatje op den weg naar den Klaagmuur. Er is het stoute schoone paard Jimmy. Er is het jongetje Machmoed, dat des stillen avonds zijn

89