Brieven uit Jeruzalem

onrust. Maar Mohammed, de Arabier (familie van Challad, die hem altijd hoonend Mohammed Gold-smit noemt), Mohammed heeft licht aangestoken. Het laatste gebed. Dan zegt ieder zijn doodsgebeden. Omdat ieder onzer tot sterven bereid is. En ik denk: „Hoe licht valt het sterven te Jeruzalem. En hoe zwaar het leven.” Onrust. Onrust.

VI.

De jongens zijn in drieën verdeeld. De kleinen, die nog niet vasten. Al zouden zij ook wel willen. De middelsten, die een halven dag vasten. En de grooten, die een geheelen dag moeten vasten. Al zouden zij ook wel willen eten. Want de kleinen willen natuurlijk vasten en de grooten willen eten. Was het anders, dan zat ik nu te Amsterdam. En verlangde niet naar de Arabische paarden Jimmy en Gamies. Als alle gebeden gesproken zijn, hebben we natuurlijk wel honger. En wel dorst. Toch, in een aandachtige orde, spreken we nog de gebeden over de Maan. Dat zijn hier blijde gebeden. Men roept elkander toe: „Vrede zij met u. Met u zij vrede.” En het eindigt in een blij handgeklap. Ook het gebed: „Die Heilig van Onheilig scheidt” wordt rustig en aandachtig gezongen. Het lijkt zoo niets: nu nog rust en aandacht te houden onder de jongens. Maar welk een bewuste opvoeding tot orde en tucht is noodig geweest sinds zij als straatzwervers in het Huis kwamen. En heilig van onheilig leerden scheiden.

Nu geef ik mijn dorstigen mond te drinken. Water. En wijn. De wijn van het Land, waarin ik de zon proef en de drift van de gebroken druiven.

En ik ga niet naar huis. Dwalen den landweg 88