Brieven uit Jeruzalem

hemel.” Maar wat is slapen gaan? Wakker worden? Leven en Dood. Wie geeft mij het Ding zonder zijn Schaduw? Dan zal ik gelukkig zijn. Nooit weer onrustig. Nooit meer verlangen naar Dood en Leven.

V.

In Holland vullen de gebeden, zonder breuk, den ganschen dag. Hier niet. Wij wachten tusschen ochtend- en middaggebeden. Ik lees het gedicht „Kroon der Heerlijkheid”. Nu in het Hebreeuwsch. Er zijn woorden en woordvormen in, die ik hier in het Land goed heb geleerd. Van sommigen herinner ik het mij heel goed. O, als onze taal niet zoo machteloos was, hoe zou ik u kunnen laten medeleven! Maar als ge hier komt, zult ge het alles ook beleven. En ook de koelte van de roode granaatappelpitten.

Het is heet. Maar ook heel anders dan in Holland. Hoe? Kom hier. Het Oude Land wacht zijne nieuwe Zonen. Met den middag beginnen de heete kwellingen. De visioenen: rozen, regen, fluitende vogels. Dorst. De gebeden gaan in één groote genade. Tegen de schemering spreken twee genooten uit den Pries-terstam den zegen over ons uit. En wij wachten eene korte wijle voor wij het slotgebed beginnen, dat zich tot den avond uitstrekken zal. In den koel-scheme-renden na-dag treed ik uit. Op het bovenbordes, waar de wind overheen waait. Gehuld in het dunne, wollen kleed der Gebeden. Het gezicht gaat ver over de bergen rondom Jeruzalem. De schaduwen legeren zich. Maar God bewaart de stad. Zwaluwen ruischen door de stille avondlijke lucht. Als ik eens een zwaluw was? En ik wensch mij alles te zijn: de wind, de zon, de wolken. Alleen mij zelven niet. O, onrust,

87