Brieven uit Jeruzalem

gelukkig? Ach, in onrust geboren, in onrust verloren, en wat men gewoonlijk geluk noemt, heeft het leven mij niet veel gegeven.

Maar de lentezomeravonden van dezen tijd. De Vrijdagavonden. De Zaterdagavonden. Ik ben om zes uur op weg gegaan. Heel den dag is het heet geweest. Maar de avondwind. Hij waait de hitte vaneen. Hij kust mijn mond en mijne wangen. En zou ik dan niet heel ondankbaar zijn, wanneer ik niet terugkuste? De avondschaduwen beginnen al. Heel teeder en heel geheimzinnig. De wind wuift de toppen van de boomen in den tuin van de buren van het weeshuis.

Challed, de goedgezinde Arabier, opent de poort. Hoe gaat het hem? Heel goed. Als ik tevreden ben, is hij ook tevreden. Dan vraag ik hem, hoe hij heet. Ja zeker vraag ik hem dat. Ik weet het wel. En gij allen weet het ook, dat hij Challed heet. Ik vraag het alleen maar bij wijze van oefening in het Arabisch. Hij antwoordt dus: „mijn naam is Challed.” Heel dikwijls vraag ik hem ook, hoe oud hij is en waar hij is geboren. Maar vandaag vraag ik hem dat niet, omdat ik vind, dat ik genoeg heb bijgedragen tot de ontwikkeling van de Arabische taal.

In den tuin, op de stoep, in de hal, de veertig meisjes. Die krijgen samen één groet: „Vrede voor alle meisjes”. Maar de kleine Simcha, onze groote Vreugd, krijgt een groet apart: „Vrede, mevrouw Simcha”. Zij protesteert heel ernstig met den ernst van tusschen drie en vier: „Ik ben geen mevrouw, alleen maar Simcha”. Ook goed: „Vrede, alleen-maar-Simcha”.

Het wordt moeilijk: „Neen, u moet niet zeggen: „alleen-maar-Simcha, maar Simcha”. Zij zucht. Ik ben heel dom. Waar is de onrust, de angst, het verlangen?

71