Brieven uit Jeruzalem

EEN SABBATH IN JERUZALEM

Jeruzalem, 26 Mei.

Neen, dien Vrijdagmiddag, toen ik mijnen brief over de „Jonge Arbeider” geëindigd had, ben ik toch niet ten gebede naar den Klaagmuur gegaan. Ik kan niet onder woorden brengen, waarom ik niet ging. Maar ik ben niet gegaan. Waar dan? Naar het meisjes-wees-huis van mevrouw Zilversmit. Er was een onrust in mijn hart. Een angst. Een verlangen. Bij den Klaagmuur zou ik misschien in snikken zijn stukgebroken. Of ik zou mijn hoofd en mijn handen tot bloed hebben geslagen, in één behoefte om de onrust, den angst, het verlangen te breken. De Klaagmuur is in deze drie maanden, dat ik hier woon, het overheerschende van mijn leven geworden. Ik kon niet gaan, dezen Vrijdag.

Maar het meisjesweeshuis is altijd lief en altijd troostend. Naast den Klaagmuur, het Goddelijke, geweldige, onverbiddelijke, mijn Geweten, is het meisjesweeshuis het lieve, troostende, het menschelijke geluk, dat wel heel kort duurt, maar daarom niet minder er is geweest.

O, Jeruzalem, laat de menschen hier doen, al wat menschelijk is, toch blijft gij Gods geliefde, Zijn Stad. Laat mijn hart maar zwaar zijn van onrust, angst en van verlangen, nooit zal ik hier ongelukkig zijn. En 70