Brieven uit Jeruzalem

zult, met Adil Effendi vóór u op het bruine paard, en Ali achter u op den kleinen ezel, dat dan de Eeuwigheid ook u bevangen zal. De wereld lijkt nu heelemaal van speelgoed. En het rijden is als een droom.

Het ochtendmaal is een verhaal. Adil Effendi vindt een héél mooi plaatsje. Een veld tusschen zonnige steenwallen. De paarden worden dus losgebonden. Zij krijgen eten in mooie kemelsharen etens-zakken. Arabisch huiswerk, dat natuurlijk wel door fabriekswerk zal worden verdrongen, maar waarover wij ons nu nog verheugen. En het ezeltje, omdat het maar een gehuurd ezeltje is krijgt niets. „Een ezeltje”, zegt mijn vriend Adil Effendi: „eet alleen des morgens en des avonds. Als men hun eten geeft onderweg, worden zij lui. Ook is het een dwaasheid den ezel van een ander eten te geven”. „Ja”, zegt Ali: „dat ware een dwaasheid. Wie ’t weet zal om ons lachen”. Wij zitten op een mooie, grijs-geweven deken. En Ali van ons af op een zonnig, steenen walletje. Maar hij krijgt eerlijk van alles: het brood, de eieren, de zoete citroen. De fijne, roode ramenasjes. En de frissche, jonge prei, die men eet, gedoopt in zout.

IV

Dit is Bet Iksa. Een héél klein hoopje huizen, vlak bij Nebi-Samwil. Chaplin stelt dit Bet Iksa gelijk met Eben Haëzer, waarvan gesproken wordt in I Samuel IV :1 „En Israël toog uit den Filistijnen te gemoet ten strijde, en legerde zich bij Eben-Haëzer, maar de Filistijnen legerden zich bij Afeh”. Condey zoekt dit Eben Haëzer in Deir el Azar. En Afeh in Fikieh, dicht bij Bab-el-Wad aan den weg van Jeru

59