Brieven uit Jeruzalem

zalem naar Jaffa, waar de bergen van Juda dalen naar de vlakte van Saron.

Maar dat is alles lang geleden. Nu is Bet Iksa een voddig hoopje huthuizen. Maar wel heerlijk, luchtig op een heuvel met zijn verre uitzichten de vlakte in. Wij brengen een bezoek bij de vrouw van Mohammed, den Arabier van het jongensweeshuis. Zij woont in één krottenhofje met de twee vrouwen van Galed, den Arabier van het meisjesweeshuis. Het geheele hoopje huizen, dat Beth Iksa heet, loopt natuurlijk leeg om ons te zien en ons te achten. De vrouw van van Mohammed is de vrouw van den dag. Zij krijgt een geschenk van een shilling. En de twee vrouwen van Galed krijgen samen een shilling. Akil, de oudste zoon is aan het ploegwerk, op dezen mooien dag, dien Allah zeker voor de ploegers geschapen heeft. Zijn zusje, Hamda, is aan de waterwel. Zij is vandaag niet naar school, omdat het Vrijdag is en Beth Tiksa geen school heeft. Iedereen is tevreden.

Wij zijn bij de waterwel gekomen. En dit is de dochter van Mohammed, die lui en langzaam een Ameri-kaansch petroleumblik met het welwater vult. Ik herken haar. Maar zij herkent den chawadja niet, ofschoon wij elkander nog pas heben gezien, toen zij in het weeshuis is gekomen om haren vader Mohammed aan te zeggen, dat de Muchtar van het dorp heeft aangemaand tot betaling van drie pond grondbelasting. En gedachtig aan het mooie bijbelverhaal, dat wij pas hebben gelezen, zeg ik: „Laat mij toch een weinig waters uit uw petroleumblik drinken”* Had zij nu gezegd: „Drink, mijn heer. Ik zal ook voor uw zwart Arabisch loopertje putten. En ook voor het mooie, bruine paard van Adil Effendi. En ook voor het ezeltje, waarop Ali rijdt. Ofschoon het eene 60