Brieven uit Jeruzalem

in.

Rechts. En de bergen in. Hier zijn geen wagenwegen meer. Alleen de voetpaden, waarlangs de Fellachen naar hunne dorpen gaan. De zon is nu héél hoog gekomen en heeft alle schaduwen uit de dalen opgejaagd. Het is alles weer een blauwe hemel en vol van gloed. Dit jaar zijn de groote regens dadelijk begonnen, zonder de kleine. Het dorre land is al weer opgekomen. Er bloeien al bloemen, lichtblauwe en paarse. Er komt gras. Maar de kale bergen houden het water niet vast. Het holt af naar de wadis. En ook de wadis loopen leeg. Blijvende rivieren zijn hier niet. Na een week van zon als een zomerzon, is alles weder droog. Alleen aan het land zien wij, dat zijn dorre dagen voorbij zijn. Als de regen dóórzet, zullen ook weldra de wellen weder openbreken. De weg windt zich de bergen op, de bergen af. Wij rijden smal en voorzichtig. Losse huizen, zooals die in Holland zijn, die ziet men niet. Er zijn de dorpen op de heuvels. Maar daarbuiten niet. De menschen zijn blijkbaar bang geweest in dit onveilige land, te wonen buiten de dorpen. Hun land ligt daardoor dikwijls héél ver van hun woonhuis af. En een boerderij, te midden van haar werkvelden, dat zien wij hier nog niet. Het land lijkt daardoor héél verlaten. Dadelijk buiten een dorp, dan is er niets meer. Voor het onderwijs is dat gemakkelijk. Een school in ieder dorp en alle kinderen in het bereik.

En ineens: als wij rijden, heeft mij de Eeuwigheid bevangen. Het is een héél wonderlijk gevoel, waarover ik niet denken en niet spreken kan, omdat alle denken en spreken tijdelijk is. Misschien, als ge ook eenmaal naar het Land van Samuel rijden 58