Brieven uit Jeruzalem

„duvel op”. Maar dat is maar een halfnet woord. Gij moet het niet gebruiken. Wij zijn dus allen zéér tevreden:de ochtend, Adil, de vriend van Adil, de kleine jongen Ali, de paarden en het witgrijze ezeltje. Ook onze oranje kater is héél tevreden. En wij zullen maar hopen de grijze poes van de buren óók.

Dan rijden wij. Van het weeshuis langs de Mizra-chistische kweekschool en de Kunstschool van Betsa-lel, een buitenpad naar den Jaffaweg. Wij zijn dadelijk uit de stad, en dadelijk zijn er de bergen rondom. Wij komen twee Arabieren tegen met eene vrouw. De vrouw draagt een lange, zware ploeg op het hoofd. De kerels kuieren. Ik scheld hen uit, en zij schateren. Dan rijden wij rechts naar de buurt Machané Jehoedah, waar de Vrijdagsmarkt wordt gehouden. Het is duidelijk, dat alle marktgangers ons achten, ’t Is dan ook niet van allen dag. Twee zoo mooie paarden en een zoo fraaie gesteven en gestreken staljongen op een witgrijs ezeltje. „Adil,” zeg ik, wonderlijk verzadigd: „Iedereen acht ons.” „Ja,” zegt mijn vriend Adil Effendi: „maar als wij nog twee dames bij ons hadden, óók te paard, dan zou iedereen ons nog meer achten.” Ali koopt nu fijne roode ramenasjes en dunne versche prei. Want mijn vriend Adil Effendi is wel bijna een Europeaan. Maar hij versmaadt toch een fijn rood ramenasje en jonge, versche prei met zout bij zijn boterhammen niet.

Dan rijden wij van de buurt Machané-Jehoedah af. Den Jaffastraatweg op. Het ziekenhuis „De Poorten der Gerechtigheid” langs. Ik zucht. Hoe lange dagen heb ik daar met den Dood gelegen? En Adil zegt iets, dat héél lief is. Hij zegt altijd iets, dat lief is, als wij langs het Gasthuis rijden.

57