Brieven uit Jeruzalem

het is niet mogelijk, dat wij uitgaan zonder jongen. Wie zal de paarden eten en drinken geven? Wie zal oppassen, wanneer wij rusten? Zal niet ieder denken, dat daar een Heer rijdt met zijnen Sienaar? Men zal mij niet achten.” En als wij het dan ten slotte eens worden. Want wij worden het altijd eens. Dan is mijn vriend Adil Effendi weer de chique tevredenheid zelve. Hij verzekert mij, dat het een groote dwaasheid is twee dames mede te nemen op rit. Zij laten zich altijd bedienen. Ook is de bergweg naar Nebi-Samwïl veel te zwaar. Over het menu zijn wij het dadelijk eens: fijn wittebrood, eieren, een worst, een kip. En van die heerlijke zoete citroenen. Net watervaatjes uit den hemel. Geen cognac. „Neen”, zegt Adil Effendi héél deemoedig en héél braaf: „geen cognac. Ik ben een Moslem.”

II.

De ochtend is vochtig en koel. Een ochtend van Holland. Met een dunnen, lichtblauwen mist. En een witte zon als een maan. Op tijd. Wie ons ziet moet ons achten. Er is Adil Effendi met het mooie bruine paard. Zonder stofje tip en top. Hij heeft de fraaie rijlaarzen genomen van zijnen broeder Abdoel Salaam, dat nog altijd Dienaar des Allerhoogsten betekent. Er is de mooie, zwarte staljongen, Ali, gezeten op een witgrijs ezeltje. Hij draagt natuurlijk geen Europee-sche kleederen gelijk zijn meester. Maar een net gesteven en gestreken japonnetje. En een heel mooi mutsje op. Ook brengt hij mijn paardje mee, een kleinen, zwarten draver uit Beirouth. Wij, Arabieren, noemen zoo een paardje „ragwahn”, dat doodeenvoudig „looper” betekent. Daarom betekent ook „roeg”: 56