Brieven uit Jeruzalem

HET LAND VAN SAMUËL

Jeruzalem, 26 November.

Elke dag is een exceptie. Was het anders, hoe zouden wij het leven volhouden? Maar veertien dagen geleden, toen ik naar het land van Samuël rijden wilde met een waardige karawaan, twee dames en Adil Effendi te paard, en een dienstjongen op een ezeltje daarachter — o, de regen, die dien dag is losgebroken. Daarvoor moet ge hier zijn. De temperatuur ineens neder gevallen van achttien graden Celsius op acht. En een regenval van twee-en-zeventig milimeter op éénen dag. Den volgenden dag was de lucht leeg van wind en regen. Zuiver en stil. Een temperatuur weer van twaalf graden Celsius. En alle dagen daarna zijn mooie dagen geweest. De hoftuin om mijn kleine witte, huisje wordt weer droog. De Grieksche kindertjes spelen en schreeuwen er weder. Adil Effendi en zijn vriend herademen. Als wij nu den volgenden Vrijdag weder eens naar Nebi-Samwïl probeerden te komen? Goed, zegt de vriend van Adil: „maar héél eenvoudig ditmaal. Geen dames en geen dienstjongen op een ezeltje.” Het hart van Adil Affendi strijdt. Zonder dames. Het is niet zoo aardig, maar men zal hem toch achten. Maar zonder jongen! Wie zal hem achten? En de achting wint het. „Mijn vriend,” zegt Adil Effendi: „het is mogelijk, dat wij uitgaan zonder de dames. Maar

55