Brieven uit Jeruzalem

is toch aardig, dat wij ’t zeggen. Hij hurkt dus naast ons neder. Zeker wil hij een sigaret, twee sardientjes en een boterham. Hij bevestigt de opgaven van het goede herdertje aangaande het ontbreken van dieven te Bittir. Adil Effendi stuurt nu het goede herdertje uit om sla te gaan stelen voor de paarden. Ze zijn daar fel op. Het zachte lammetje wordt dus neergelegd in ’t zonnige gras. De natoer prijst Bittir. Dieven zijn er niet. En waar vindt men zóó malsche sla! Een buitenkansje voor de paarden. Wij moeten maar dikwijls terugkomen.

IX.

Wij rijden terug. „Mijn vriend”, zegt Adil Effendi heel waardig: „ditmaal zullen wij niet den weg gaan, gelijk Baedeker dien aangeeft. Maar ook over Bethlehem zullen wij niet gaan. Daar dit voor u te ver is.”

En wij rijden, één achter heen, over allemaal smalle wegen, die geen wegen zijn. Volgebrokkeld met steenen. Aan weerszijden de hooge bergen, basaltkraal, onbebouwd. Er grazen kudden zwarte geiten, uitgestipt tusschen de rotsblokken. Een herder. Wij zien hem niet. Maar wij hooren hem, die zingt, als een verre verzonken vogel. En er is weer het water. Dat welt en valt van overal. Beekjes en bronnetjes, die luidruchtig praten of weg fluisteren in schaduwen. En voortreffelijk dit dal bebouwd. Overal fijne groenten voor de stad. Het water heeft heel dit land anders gemaakt.

Langs dit verscholen binnenweggetje gaat verkeer slechts weinig. Een Bedoeïen op zijn machtig paard. Een jongetje op een breedgepakten ezel. Vrouwen gaande stil blootvoets, last op het hoofd. Late

52