Brieven uit Jeruzalem

heuvelomgevend keteldal. De goede paarden grazen. Wij horen de eeuwigheid. Er gebeuren duizend kleine eeuwige dingen. Twee paarden komen spelen met onze paarden. Ze behooren aan den Muchtar van Bittir. Er komen jongens langs met ezeltjes en met zwarte geiten. Ze krijgen allemaal een fijne witte boterham. En het goede herdertje. Hij hoedt een heele kudde schapen. Kleine lammetjes gaan blatend mee. Een heel pasgeboren lammetje draagt hij met zachte handen. Hij komt een beetje naast ons zitten in de zon, het diertje moederzacht in den schoot van zijn japon gespreid. Hij heeft een door en door ver-pokt gezicht. Maar hij is toch wel een goed herdertje. Dus vragen wij hem naar den oogst. Heel goed. Allah heeft hem wel gezegend.

Wij bespreken ook economische quaesties. Zijn er geen dieven in Bittir, die de oogsten stelen van de landen en des nachts de dieren uit den stal? „Neen, heer”, zegt het goede herdertje: „zulke dieven zijn hier niet. En wanneer zij er waren, zeker zou de natoer van ons dorp hen weten te vinden. Want hij is een wijs man. En hij zou hun de handen boeien. En hij zou hen zenden naar El Kuds, waar de Engel-schen zijn”.

vin.

En ziet, nauwelijks heeft het goede herdertje deze wijze woorden gesproken, of in het tooneelspel der eeuwigheid verschijnt de natoer. Dat is een platte-landsdiender. Hij draagt geen militaire kleederen. Maar een japon met een mooie sjerp, een schitterenden hoofddoek en een dikken stok. Wij zijn beleefd. En wij groeten: „Uw dag zij gezegend, o, boulies effendi”. Hij is wel geen „mijnheer politie”, maar het

51