Brieven uit Jeruzalem

doen. Hij vraagt naar des sjeiks welvaren. En naar den stand van het landwerk. Chamdillah, juicht de sjeik, „hij is tevreden”. En dan vraagt Adil ook naar den weg.

Wij dalen fel. Een helling van glijdende steenen, waarop menig Baedeker hals en ribben zou hebben gebroken. Adil blijft onbekommerd: „Het is de weg, gelijk die in den Baedeker staat aangegeven. Maar hij is in den oorlogstijd veel slechter geworden.”

Wij zijn in de groote eenzaamheid gekomen. De dalen tusschen de heuvelen, waar alleen smalle paden gaan. Soms een enkele vrouw, met mand op ’t hoofd, gaat wiegend haren gang.

En het water. Gods goddelijk water. Het holt en rolt uit alle hoekjes. Borrelt onder de steenen uit. Valt van kanten en walletjes af. Bijeen. Vaneen. ScHaterend en klaterend. Het speelt met de zon. Het schiet weg onder schaduwen. Het milde, het levende water. Overal is groen opgekomen. Langs de boorden der beekjes en aan de breede wadis. En waterbloemen, wit en geel. Het water zingt. En de zonnestilte luistert. Het water schatert, en de echo schatert het na.

Wij zijn nu aan een breede winterwadi gekomen. Des zomers droog. Des winters boordevol. Aan beide zijden de heuvelen zonder wegen. Wij moeten de wadi niet dwars over. Maar lang door. De paarden gaan, zwaar wadend. Voorzichtig voelend over de bedding met gladde wegglijdende steenen. Knieëndiep. Soms tot den buik weg. Het in gevaarlijk. Het is bekoorlijk. Maar is dit de weg, dien Baedeker zijn onschuldige reizigers doet gaan?

Wij stappen. Wij plassen. Het is doodvermoeiend op

47