Brieven uit Jeruzalem

ven staat: „Zebulon zal aan de haven der zeeën wonen”. En hij is negen jaar.

O, dit is een van Gods dagen, dat alle kleine dingen eenig zijn. De warme stal. Geiten, schapen, lammeren, en ’t nieuwe hondje. De goede paarden. Ik roep: „schü-hada”. Het groote, zwarte paard kijkt uit, lief en getrouw. Hij eet suiker en bruin brood uit de hand van zijnen vriend. Achmad staat er bij. En hij vangt de vallende broodkruimels op. Want het is een zon.de voor Allah, brood te laten vallen op den grond.

IV.

Op rit. Wij zullen rijden langs het Kruisklooster, over de Philipsbron naar Bittir. En dan over Bethlehem terug. Den weg, gelijk, die in Baedeker staat aangegeven. Adil Effendi heeft den, Baedeker waardig in zijn zak gestoken. Weet hij den aangegeven weg? Hij weet het. Maar ’t is niet waar. Want wij moeten het Kruisklooster langs. En ik zie het héél laag en ver liggen, als wij de heuvelen intrekken. Ik plaats eene opmerking. „Wat zou het,” zegt Adil onbekommerd: „zijn wij monniken, dat wij naar een klooster moeten gaan?” En dan weer rustig voortrijden. Smalle heuvelwegen, ook steenen, en de aarde door den regen weggespoeld. Langzaam gaan en voorzichtig. Hier steil stijg-en. Het stadje Malika, dichtéén op zijn rotstop. Baedeker laat zijn reizigers zware wegen gaan! Adil heeft een koppigen dag: „ En toch is het de weg, die in het boek staat”. Ik berust.

Een sjeik. Een zwart overgewaad, en een fez met oranje doeksel omwonden. Adil begint een lief, als zingend, gesprek. Hij wil den weg vragen. Maar het zou onbeleefd zijn dit zoo op den man af dadelijk te 46