Brieven uit Jeruzalem

lang, wit gewaad van zich af glijden. En hij schrijdt het water in. Een dol spel begint hij met de jongens. Zij willen hem onder water duwen. En hij wil niet. Zij grijpen hem aan : Hassan, Ali, Ibrahim, allemaal. Maar hij is groot en sterk. Hij gaat zwemmen. En zij mogen allemaal zitten op zijn breeden bruinen rug. Gij zoudt ook de tranen in uw oogen hebben gekregen bij zooveel schoonheid en zooveel vrijheid. De mooie Joodsche jongens komen hier ook zwemmen. Blank tusschen de bruine rakkertjes. En de Arabische quaestie, zoo ver en zoo ver.

XI

Wij gaan naar huis. Wij moeten naar huis. Wij zullen toch niet vóór negenen thuis zijn. Maar wel valt het scheiden zwaar van deze heerlijkheid.

De mooie Joodsche jongens gaan ook. Samen met de mooie Joodsche meisjes. En het stijgen, stap voor stap, doodvermoeiend. Bij de zware tenten wachten zij ons voor de laatste baksjisj. Wij koopen eieren, en wij geven hun de eieren weer cadeau. Zij schateren. Hassan vraagt pepermuntjes. En van een oud wijf koop ik een lief wit kippetje. Wat kost het? Wat de chawadja geven wil. Dus geeft de chawadja een papiertje van tien piaster. Kijk, dat is nu toch een lief vertrouwen, zij kent zoo een papiertje niet. Maar als de chawadja’s haar zeggen, dat het tien piaster is, dan gelooft zij het dadelijk.

En dan verder, moe en gelukkig, een lange stoet naar huis, door het land van Benjamin. Komen wij weer door Anathoth, is het al avond gevallen.

De tijd twijfelt. Er liggen goudzwarte schaduwen over de dalen en de hemelen. Maanschaduwen en

40