Brieven uit Jeruzalem

een rotsblok onder het waaiende wilgenloof in de kloof van Ain Fara?

En ik lees, wat Victor van Vriesland geschreven heeft over het Joodsche Lied in de „Nieuwe Gids” van April. Het verbaast mij wel, dat Querido voor dat stuk geen voldoende waardeering had. Ik vind het buitengewoon knap. Het is alsof ik in een spiegel zie. Inderdaad, mijn scherpzinnige criticus: een wereld van zinnelijke schoonheid heb ik teruggedrongen voor vroomheid en nationaliteitsgevoel. Maar hier, waar de vroomheid en het volksgevoel den dichter slechts een schraal bestaan geven, herneemt de zinnelijke schoonheid haar overmacht. Hoe heerlijk geuren de vijge-boomen van Anathoth. Hier ruischt het water, en is het water koel. Vanmorgen dronken wij de dauwende koelte. En toen bezwijmden wij zalig van de warmte. En toch is alles één: wetenschap, vroomheid, volksgevoel en zinnelijke schoonheid.

X.

Gij weet het niet. Ik wist het ook niet. Maar ik weet het nu. Diep in de kloof van Ain Fara is een bekken, waarin het heerlijk zwemmen is. Al de bruine jongetjes van de zwarte tenten weten het. Ineens vliegen zij broos en naakt over de witheete rotsen. En zij springen weg in het diepe water. Zij roepen de cha-wadja’s te komen kijken. Loom en gelukkig verlaat ik de schaduw. Zij zijn dol geworden. Water in. Water uit. Ik gooi een muntje in het water. Zij vliegen er allen weer in. Duiken, vechten en schreeuwen. Ali heeft het beet gekregen. Hij stopt het in zijn mond. Waar anders! Een nieuw muntje. Zij schreeuwen. Zij duiken en vechten. Een groote Bedouien. Hij laat zijn

39