Brieven uit Jeruzalem

tig. Achter de rotsblokken. Over de windende wegen. Overal. Overal.

Hassan komt naast ons loopen. Hij helpt ons, voorzichtig, in het gaan. Allemaal met kleine, lieve woordjes. Natuurlijk zal hij straks een baksjisj vragen. Maar worden in Holland nooit kleine, lieve, woordjes gezegd ter wille van baksjisj ?

VH

Wij zijn beneden. De meisjes hebben zich al genesteld in de koelte en in de schaduw. Zij hebben ook de mooie Joodsche jongens wedergevonden. En den ge-heelen dag zullen wij hier lui en vrij zijn. Het levende water. Van overal stroomt het, in bekkens. Wel door menschen gemaakt, eeuwen, eeuwen geleden. Maar nu door de natuur hernomen, zoodat men het menschen-werk niet meer herkent. Over gladde bemoste steenen klatert het. In schaduw schuilt het. Weg onder lage hangende waterwilgen. Hooger en lager, overal breken bronnen en beken, tusschen rotsen, uren ver. Een koele kloof in het wreed-brandende land. Maar wij zijn lui. Wij zullen niet gaan kijken naar de bronnen, beken en rotsen hooger. En wij zullen niet gaan kijken naar de bronnen, beken en rotsen lager: Wij zullen den geheelen langen luien dag blijven, waar wij zijn. En de dag zal ons geen uur te lang zijn.

vin

De meisjes zonder schoenen en kousen. Heerlijk dat levende, brekende water. En de veldflesschen. En de proviand. Waar te bergen? Want we zijn omlegerd door al het lieve geschuimte van de zwarte tenten. Heel lief. Maar vingervlug, Challad, de luie assimi-

37