Brieven uit Jeruzalem

jes en met de chawadja’s. En heelemaal niet als de onderdanige dienaar. O, neen. Den weg weten. En de plattelandstaal spreken. En dus de Piet zijn, net zoo goed als de chawadja’s zelve.

Nog niet Ain Fara. Dat ligt diep. Heel diep. Wij zijn nog op de hoogvlakte. Straks komt het dalen, de diepe dalkloof in. Maar tenten. Een heel dorp hier van lage, zwarte tenten. Zijn het Bedouïenen? Neen, zegt de wijze Challad, het zijn Fellachen. De vader van het zwarte tentendorp komt ons al te gemoet.En de vrouwen, honden en kinderen. Ze schreeuwen. Ze blaffen. Ze vragen baksjisj. Willen wij geen eieren koopen? Willen wij geen kippen koopen? Willen wij de tenten niet zien? Neen; wij willen geen eieren koopen. Wij willen ook geen kippen koopen. En ook de tenten niet zien. Maar zij krijgen allemaal een baksjisj. Zij zijn allemaal prachtig in hun vodden kleederen. De tanden, wit-wit. De oogen van blauw tot nachtzwart. De haren goud, echt licht, levend zonnegoud. Of zwart. Gloedend zwart. Zij heeten: Hassan, Mohammed, Daoud, Moussa, Ali, Ibrahim. En nog veel meer. En allemaal baksjisj. Ze schreeuwen, smeeken, vleien. Wie heel hef vleit, trekt u aan de kin. En hij zingt: „baksjisj, chawadja, baksjisj”. Tot Challad vindt, dat het genoeg is: halach bekeffi, schreeuwt hij. En hij bezweert Hassan, Mohammed, Daoud, Moussa, Ali, Ibrahim en allemaal, dat de chawadja boos zal worden, als ze nu zijn kin nog niet met rust laten.

Zij zijn halve nomaden, ’s Winters wonen ze in Ana-thoth. Des zomers met de zwarte tenten, overal, waar nog een beetje schraal distel en doornenvoedsel te vinden valt. Een arm leven? Zij weten niet van rijker. Altijd zon en hemel en wijdte en vrijheid.

35