Brieven uit Jeruzalem

warm zal zijn. Onze kleeren zijn doordauwd. Zwaar als regen. De zon komt op. En de dauw trekt naar de zon. Zware, grauwe dauwwolken, laag bij den grond, een grijze rook, alsof het land brandde. Hier en daar beslaan de grauwe dauwwolken den morgenhemel als regenwolken. Wij gaan in een groot frisch geluk. Het is hier zoo ruim. Het is hier zoo heerlijk. Wie even omkijkt ziet héél Jeruzalem, ver en beneden. Ver vóór ons, de Doode Zee. En aan het einde, hoog, stil en blauw, de bergen van Moab.

IV

Wij zullen gaan door Anathoth, dat de Arabieren Anata noemen. Het land van Jeremiah, de stad van Jeremiah. Wij gaan hier op eenen gewijden grond. En onze harten gevoelen dat. Toen Jeremiah een kleine Joodsche jongen was, (hoe wonderlijk klinkt dat, hoe wonderlijk) toen heeft hij hier gespeeld door dauw en zonneschijn met zijn kleine Joodsche makkers. Want jeugd, zon en spel zijn van alle eeuwen. Jeremiah heeft de zon zien stralen ver boven de bergen en dalen. Vóór God hem, een knaap, zond waar hij gaan moest. En hem leerde spreken, wat hij zeggen moest. En het Boek van Jeremiah begint zoo: ,^Voorden van Jirmejahoe, zoon van Chilkijahu, des Priesters van Anathoth, dat is in ’t Land van Benjamin.” Gij zoudt sidderen gelijk ik sidderde, gaande door land en stad van Jeremiah.

Anathoth is nu een klein hoopje dorp midden in zijn verlaten vlakte. Niet een klein Hollandsch dorp, met houten huisjes, boomen, wind en water. Hier de huizen van gehouwen steen. Soms de muren maar halfhoog afgemaakt. En dan een koepeldak erop. Geen

Brieven uit Jeruzalem 3    23