Brieven uit Jeruzalem

en stout. Daarentegen zijn zij vreemd aan veel Jood-sche vroomheid. Wat wij willen zijn mooie, sterke, Joodsche jongens. Met een mooien, sterken Joodschen geest.

Wij gaan langs de Amerikaansche kolonie, over den weg naar den Olijfberg. En daar links af. Noordoost-waarts het heuvelland in. De wegen zijn geen wegen. Maar losse paden, vol kantelsteenen. En plotseling is het pad verloren. Het bergland van Judea. Het is nooit zeer vruchtbaar geweest. Nu ligt het daar verloren en verlaten. Maar zoowaar God ons dit Land eeuwig heeft toegezworen, zoo waar zullen wij het vruchtbaar maken. Steenig? Wij hebben bouwsteenen noodig. Dor? Zoo diep kan het water niet verborgen zijn, of wij zulen het water oproepen. En het water zal ons antwoorden. Omdat wij dit kale armgeslagen land zoo liefhebben, omdat wij het zoo hartstochtelijk lief hebben. Wij zullen er boomen planten, die het water vasthouden. Wij zullen alles doen, wat de liefde doen kan. En dat is veel.

De lage bergen met hunne glijdende lijnen. En de dalen daartusschen. Soms gaan wij over wijde plateaux. Een verspreide stoet, wonderlijk in het verlaten land. De meisjes met haar lichte jurken. Het neefje, een slank prinsje. En Challad, met zijn witte japon, gegordeld. Zijn hoofddoek met de zware banden daarom, voor het wegwaaien. Maar de luilak! Daar is hij zoowaar gaan zitten, op het ezeltje, zoo lui als Allah hem geschapen heeft. Neen, — er af! Het ezeltje krijgt de blikken veldflesschen met water te dragen. Zij bengelen tegen elkaar, een luchtige, zilveren muziek.

De nacht vergaat. Het is nog héél koud. Ongelooflijk, dat het over een uur of twee, drie, snikkend 32