Brieven uit Jeruzalem

doet het hier nu volstrekt niet. Maar het dauwt zwaar. Zonder dauw zou het land verbranden als papier in vuur. Wat een nacht!

Daar komt Challad uit zijn huisje. Hij gaat ook mee. Hij weet alle wegen daar in de buurt, ook in donker. Lekker hè! Den heelen dag niet werken! En wandelen met de meisjes en de twee chawadja’s. Werken is afschuwelijk. Maar wandelen is heerlijk. Er is ook een ezeltje gehuurd, vier shilling, om den proviand te dragen. En misschien zal een van de meisjes moe worden of zoo. Challad zelf is het ezeltje gaan huren, buiten de Jaffapoort. Gelukkig. Had een ander het ezeltje gehuurd, zeker zou Allah zijn zegen er niet op hebben gegeven. Nu, zalig in het droomende maanlicht, prijs ik het grauwe beestje: „Een goede ezel, Challad”, „Zoo goed als Allah hem geschapen heeft,” antwoordt de schijnheilige Challad. Want hij is heele-maal geen echte vrome Moslem.

in

En dan op weg. Door de betooverde buitenwijken op weg. De heer Zilversmit, de gast, Challad met het ezeltje, de meisjes en een nichtje en een neefje Aaron. Wij zijn allen kipfrisch. Challad, baldadig, begint dadelijk het arme ezeltje, zooals Allah het geschapen, heeft, te ranselen.

Maar ik zeg: „Gij stok ezel, ik stok u”. Litterair Arabisch is dit niet. Maar duidelijk.

Bij den Russenbouw komen wij drie, vier Joodsche jongens tegen. Kennissen. Zij ook op weg naar Ain Fara. Maar stappen steviger. Veel Joodsche jongens hier in de stad, zijn wel lief en goed. Maar zwak. Deze jongens, hier geboren, een nieuw geslacht, gaan sterk

31